Vervolg op deel 1,. . . . .Slik, m'n hart zonk in m'n schoenen.
We waren met z'n vieren en moesten koppeltjes maken. Ik reikte uit alle macht uit naar de dame die naast mij stond (en die ik aardig vond), zodat ik niet samen zou hoeven zijn met de intense dame. Uit de oefening die volgde kwam al een hoop wijsheid voort.
De volgende stap was dat iemand een vraag die bij hem/haar speelde mocht voorleggen. Ik ben er in dit soort situaties altijd als eerste bij. Maar steeds vaker en ook deze keer zei ik: "Ik ben er altijd als eerste bij, maar ik weet dat als iemand anders z'n vraag stelt, dat die van mij ook beantwoord wordt. Dus misschien heeft iemand anders een vraag."
En ja hoor daar kwam ze weer mijn spiegelbeeld, de intense dame. Ik zal de vraag die ze stelde niet vertellen, want dat voelt niet goed. Ik kan wel het proces beschrijven rondom de opstelling.
In de opstelling waren twee personen die een rol speelden. Een familie lid en de intense dame zelf. Om het rollenspel te spelen mocht ze zelf de spelers kiezen en ten opzichte van elkaar positioneren. Voor het familielid koos ze de dame die ik aardig vond. En voor haar zelf, . . . . . . . .ze keek heen en weer, . . . . . . koos ze voor mij!! My worst nightmare came true!
De cursusleider zei: "Kan je dit aan, is deze rol niet te zwaar voor je?" Ik zei: "Het voelt zó slecht, dat het het beste is wat ik kan doen."
"WAT!?" zei de intense dame verbaasd/verontwaardigd. Ik zei: "Het heeft werkelijk niets met jou te maken, alleen alles met mij." Toen was ze gerust gesteld, . . . .want ik vertelde de waarheid.
Toen ze mij bij de arm nam om me in de opstelling te positioneren, had ik grote moeite haar te volgen. Erge weerstand, maar ik probeerde me er aan over te geven.
Ze zette me tegenover de dame die ik aardig vond, die het familielid moest spelen. Ik hield mijn hart letterlijk en figuurlijk vast. De lieve dame tegenover me in de opstelling keek opeens bedroefd.
De cursusleider vroeg hoe ze zich voelde. Ze voelde zich heel slecht rond het gebied van haar hart en wilde mij vermeiden. Ik voelde me afgewezen en probeerde dat te verzachten door in de rol van "intense dame" te kruipen.
Toen vroeg de cursusleider mij hoe ik me voelde. In eerste instantie was er geen antwoord, maar opeens kwam het gewoon heel duidelijk en kloppend. Ik zei: "Ik voel grote onrust." De cursusleider zei wijzen op mijn hand op m'n hart: "Wat is dit?" Ik zei: "Ik houd m'n hart vast." O, zei hij: "Je houdt je hart letterlijk en figuurlijk vast."
Wat is er nog meer? Ik zei: "Het gevoel om me innerlijk terug te trekken, minder intens naar buiten gericht te zijn." En dat gebeurde ook, ik trok me innerlijk terug.
Toen vroeg de cursusleider aan de bedroefd ogende aardige dame: "Hoe voelt het nu?" Ze antwoordde dat het slechte gevoel minder was geworden. Het gevoel was naar haar buik gezakt en was een weeïg gevoel geworden. Minder intens.
Wat was hiervan de les?
Ik ben zelf vaak nog al intens, dat veroorzaakt bij mezelf en de ander spanning. Wat ik heb geleerd is dat als ik die spanning voel, ik me innerlijk terug moet trekken. Als ik de intensiteit verminder, vermindert de spanning bij mezelf én de ander!! Kunnen de ander én ik ons zelf zijn.
De belangrijkste en meest ware contradictie is: Wat je in de ander ziet ben jezelf.
Happy end in deel 3
We waren met z'n vieren en moesten koppeltjes maken. Ik reikte uit alle macht uit naar de dame die naast mij stond (en die ik aardig vond), zodat ik niet samen zou hoeven zijn met de intense dame. Uit de oefening die volgde kwam al een hoop wijsheid voort.
De volgende stap was dat iemand een vraag die bij hem/haar speelde mocht voorleggen. Ik ben er in dit soort situaties altijd als eerste bij. Maar steeds vaker en ook deze keer zei ik: "Ik ben er altijd als eerste bij, maar ik weet dat als iemand anders z'n vraag stelt, dat die van mij ook beantwoord wordt. Dus misschien heeft iemand anders een vraag."
En ja hoor daar kwam ze weer mijn spiegelbeeld, de intense dame. Ik zal de vraag die ze stelde niet vertellen, want dat voelt niet goed. Ik kan wel het proces beschrijven rondom de opstelling.
In de opstelling waren twee personen die een rol speelden. Een familie lid en de intense dame zelf. Om het rollenspel te spelen mocht ze zelf de spelers kiezen en ten opzichte van elkaar positioneren. Voor het familielid koos ze de dame die ik aardig vond. En voor haar zelf, . . . . . . . .ze keek heen en weer, . . . . . . koos ze voor mij!! My worst nightmare came true!
De cursusleider zei: "Kan je dit aan, is deze rol niet te zwaar voor je?" Ik zei: "Het voelt zó slecht, dat het het beste is wat ik kan doen."
"WAT!?" zei de intense dame verbaasd/verontwaardigd. Ik zei: "Het heeft werkelijk niets met jou te maken, alleen alles met mij." Toen was ze gerust gesteld, . . . .want ik vertelde de waarheid.
Toen ze mij bij de arm nam om me in de opstelling te positioneren, had ik grote moeite haar te volgen. Erge weerstand, maar ik probeerde me er aan over te geven.
Ze zette me tegenover de dame die ik aardig vond, die het familielid moest spelen. Ik hield mijn hart letterlijk en figuurlijk vast. De lieve dame tegenover me in de opstelling keek opeens bedroefd.
De cursusleider vroeg hoe ze zich voelde. Ze voelde zich heel slecht rond het gebied van haar hart en wilde mij vermeiden. Ik voelde me afgewezen en probeerde dat te verzachten door in de rol van "intense dame" te kruipen.
Toen vroeg de cursusleider mij hoe ik me voelde. In eerste instantie was er geen antwoord, maar opeens kwam het gewoon heel duidelijk en kloppend. Ik zei: "Ik voel grote onrust." De cursusleider zei wijzen op mijn hand op m'n hart: "Wat is dit?" Ik zei: "Ik houd m'n hart vast." O, zei hij: "Je houdt je hart letterlijk en figuurlijk vast."
Wat is er nog meer? Ik zei: "Het gevoel om me innerlijk terug te trekken, minder intens naar buiten gericht te zijn." En dat gebeurde ook, ik trok me innerlijk terug.
Toen vroeg de cursusleider aan de bedroefd ogende aardige dame: "Hoe voelt het nu?" Ze antwoordde dat het slechte gevoel minder was geworden. Het gevoel was naar haar buik gezakt en was een weeïg gevoel geworden. Minder intens.
Wat was hiervan de les?
Ik ben zelf vaak nog al intens, dat veroorzaakt bij mezelf en de ander spanning. Wat ik heb geleerd is dat als ik die spanning voel, ik me innerlijk terug moet trekken. Als ik de intensiteit verminder, vermindert de spanning bij mezelf én de ander!! Kunnen de ander én ik ons zelf zijn.
De belangrijkste en meest ware contradictie is: Wat je in de ander ziet ben jezelf.
Happy end in deel 3
RSS-feed