In het vorige stukje heb ik je verteld over "shying away". En over de afwijzing van het verlangen in je en de pijn die dit veroorzaakt.
Het is goed om bij die “afwijzing” op het terras te zeggen: "Jammer, dit wilde ik heel graag maar het is niet gelukt." Op die manier erken je de pijn van de teleurstelling. Uit eigen ervaring weet ik dat we die pijn vaak wegstoppen en 'm er juist niet laten zijn. We stappen over het "rouwproces" heen om de pijn niet te hoeven voelen en zetten ons "feel good masker" op. Bij een klein pijntje zoals op het terras zal dit wel meevallen. Maar wat als het iets groters, belangrijkers betreft?
Laatst ging mijn relatie uit en ik vertelde aan iedereen: "Ik heb er veel van geleerd en het is beter dat we uit elkaar zijn." Later kwam ik er achter dat dat mijn cooping mechanisme was, mijn feel good masker. Toen ik dit zag kon ik eindelijk aan mezelf erkennen dat ik het verschrikkelijk vond dat de relatie uit was en dat ik heel, heel graag samen wil zijn.
Het was zo fijn, en dat klinkt misschien raar, dat die pijn er mocht zijn. Het kon er uit en vond z'n weg naar buiten. Door m'n feel good masker had ik die pijn al de tijd op de achtergrond vastgezet. Hij bleef als het ware op de achtergrond continue door zoemen en verziekte m'n stemming. Nu was ie weg. Ik was bevrijd door de pijn te zien, te erkennen én te voelen.
O o, nu ben ik weer niet toe gekomen aan die eye-opener. Dat komt nu echt volgende keer.
Het is goed om bij die “afwijzing” op het terras te zeggen: "Jammer, dit wilde ik heel graag maar het is niet gelukt." Op die manier erken je de pijn van de teleurstelling. Uit eigen ervaring weet ik dat we die pijn vaak wegstoppen en 'm er juist niet laten zijn. We stappen over het "rouwproces" heen om de pijn niet te hoeven voelen en zetten ons "feel good masker" op. Bij een klein pijntje zoals op het terras zal dit wel meevallen. Maar wat als het iets groters, belangrijkers betreft?
Laatst ging mijn relatie uit en ik vertelde aan iedereen: "Ik heb er veel van geleerd en het is beter dat we uit elkaar zijn." Later kwam ik er achter dat dat mijn cooping mechanisme was, mijn feel good masker. Toen ik dit zag kon ik eindelijk aan mezelf erkennen dat ik het verschrikkelijk vond dat de relatie uit was en dat ik heel, heel graag samen wil zijn.
Het was zo fijn, en dat klinkt misschien raar, dat die pijn er mocht zijn. Het kon er uit en vond z'n weg naar buiten. Door m'n feel good masker had ik die pijn al de tijd op de achtergrond vastgezet. Hij bleef als het ware op de achtergrond continue door zoemen en verziekte m'n stemming. Nu was ie weg. Ik was bevrijd door de pijn te zien, te erkennen én te voelen.
O o, nu ben ik weer niet toe gekomen aan die eye-opener. Dat komt nu echt volgende keer.